თეთრ ლაქას უყურებ. თქვენი აზრები ბუნდოვანია, თქვენი ემოციები ჩახშობილია. უყურებ თეთრ ლაქას და ხვდები: განიკითხავ.
განკითხვის თავიდან აცილება შეუძლებელია. ნუ მოატყუებთ მოსამართლეებს. ისინი ხომ შენი ნაწილია, შენს გონებაში ცხოვრობენ და დაუნდობლად, მიუკერძოებლად აფასებენ სულს. თეთრი ლაქა? Მაგრამ მხოლოდ? არა. თვალები იჭერს ასახულ ფოტონებს, მაგრამ ტვინი აგროვებს მათგან სურათს. რას ფიქრობთ, როდესაც ხედავთ თეთრ ლაქას? რას ჰგავს თქვენი ნახატი? გესმით, რომ განაჩენი მასზეა დამოკიდებული?
ზოგისთვის ეს ადგილი გვირაბიდან გასასვლელია სინათლისა და ბედნიერებისკენ. ისინი გაამართლებენ. ზოგისთვის თოვლს, თამაშს, სიხარულს მოგაგონებთ. ისინი საპატიოდ გაათავისუფლებენ.
მაგრამ არიან ისეთებიც, რომლებიც უფრო ღრმად იყურებიან. ვისაც ახსოვს ბრძენთა მარადიული წყევლა - საკუთარი თვალის კი არა ცოდნის სჯეროდეს. მათ კარგად იციან, რომ მხოლოდ თოვლი არ არის თეთრი და მსოფლიოში არის ცეცხლი ისე კაშკაშა, რომ მისგან დამწვარი ქალაქები ახერხებენ დატოვონ მხოლოდ ნათელი სილუეტი, თეთრი ლაქა მკვდარი უდაბნოს შუაგულში.
ჰკითხეთ საკუთარ თავს: შეიძლება ჩრდილი იყოს თეთრი? და თუ, სანამ უპასუხებთ "არას", ფიქრობთ თუნდაც წამით - თუნდაც წამის უსასრულოდ მცირე ნაწილისთვის - იცოდეთ, რომ დაგმობილი ხართ.
ამიერიდან სიკვდილამდე სრულწლოვანი ხარ.

ეს რომანი შეიძლება ჩაითვალოს გაქცევის მცდელობად...

ჯოხი რამდენჯერმე დაიხარა და გაისწორა ფეხი, თითქოს გრძნობებს უსმენდა.
- მართალია, წავიდა, - შენიშნა მან ოდნავი გაკვირვებით. - თავლაში იდგა, ალბათ...
-ჩამოტვირთე! ვალკირიამ შუბი ასწია. ცხენი, როგორც ურჩხული ქორი, გადაიარა თავის ფართო მანათობელ ფრთებზე და ძლიერი ნახტომით შევარდა ტალახიან ლურჯ-მწვანე ნისლში, რომელიც თავად გაიყო მისტიკურ არსებამდე. მყისიერად აიღო კარგი გამანადგურებლის სიჩქარე, სნორიმ ალმასის სპრეის ღრუბელში გაარღვია ოკეანის ზედაპირი და მზისკენ აიწია, განაგრძო აჩქარება, როგორც წყალქვეშა ნავიდან გაშვებული ბალისტიკური რაკეტა. გაჯეტი და როკი კრუნჩხვით მიეჯაჭვნენ მანეს, ცქრიალა ცისფერი ბილიკი, რომელიც გადაჭიმული იყო რამდენიმე კილომეტრის მანძილზე ცხენის უკან. აისბერგები და ყინულის ველები, ქარბუქი და ცივი ზღვა, მაშველებისთვის ნაცნობი მთელი სამყარო სწრაფად ქრებოდა დავიწყებაში.
აშკარად ტკბებოდა ფრენით, ცხენი ოდნავ ჩაიძირა და ფრთების ბოლოები მოიხარა. გიჟური სისწრაფე ატრიალებდა ჰაერს გრიგალად, დარტყმის ტალღამ ვალკირის უკან ღრუბლებში შემოიჭრა, მის გზაზე ზღაპრული ეფემერული ციხე-სიმაგრეები აღმართა და მზის შუქი ამახინჯა. ერთ წუთზე ნაკლებ დროში, მოჩვენებით ნისლიან სვეტებს შორის, ნისლიდან მოჩანდა ცისარტყელას ცისარტყელას ხიდის კონტურები, რომლის მიღმა, მზეზე უფრო კაშკაშა, იწვა ვალჰალას ოქროს დარბაზები და ზემოთ, მიუწვდომელი სიმაღლე, წარმოუდგენელი, კოლოსალური, მარადიული ხის საოცარი გვირგვინი.
სანახაობა იმდენად გასაოცარი იყო, რომ გაჯეტმა, ყველაფერი დაივიწყა, თათები გაშალა და აღფრთოვანებული ყვიროდა, იგრძნო, როგორ აეწია ქარი მის ოქროსფერ თმას და სიმსუბუქით ავსებდა მკერდს. თანაბრად შეძრწუნებულს, როკის არ ჰქონდა დრო მისი ჩარევისთვის - და ვალკირიამ, რომ გაიგონა ყვირილი, მზერა დაჰკრა. მისმა საკუთარმა ძახილმა მყისიერად მოიცვა სიცოცხლის ხის ტოტებიდან ნამის ვარდნის ხმაც კი:
-აააააა!!! - შეშინებულმა ჩამოაგდო რქა, შუბი და ხელისგულები პირზე მიადო: - თაგვი!!! Გადარჩენა!!!!!
გაჯეტი გონს მოვიდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. შეშინებულმა ვალკირიამ პანიკურად, სასოწარკვეთილი ყვირილით, მღრღნელები ცხენის ზურგიდან უფსკრულში გადაიყვანა.
-მაუსი!!!! - გაისმა ტირილი, მაგრამ ფრენის სიჩქარე იმდენად დიდი იყო, რომ მომდევნო მომენტში ცხენოსანი და მისი მხედარი მაშველებს ერთ მილზე მეტი ხნის განმავლობაში მოშორდნენ და ვალჰალას სიკაშკაშეში დაიკარგნენ.

ჭექა-ქუხილი ისე ახლოს დაარტყა, რომ ჭერიდან მტვერი ჩამოვარდა. მომაკვდინებელმა მეწამულმა ელვარებამ წამიერად განდევნა სიბნელე, გაჭრა კედლები ჩრდილებით, მაგრამ შემდეგ მომენტში გაბრაზებული სიბნელე დაბრუნდა. ქარმა სარკმელში რაღაც რბილად გადაისროლა; მომაბეზრებელი ჩახლეჩვით ჩამოცურდა მინაზე, მაგრამ სამუდამოდ გაქრა ქარიშხალში.
ძლევამოსილი ხის გვირგვინის ხმაური გადახლართული იყო ქარიშხლის ღრიალთან, კედლები ხრაშუნა. საუკუნოვანი უსაზღვრო ღერო შესამჩნევად ქანაობდა. სახლში სქელი წებოვანი ნისლი სუფევდა, ტაიფუნს დიდი ხანია მავთულები მოწყვეტილი ჰქონდა; ღრუბლების მიღმა მოციმციმე ელვისგან ძლივს ჩანდა ფანჯრების კონტურები.
დეილი მთავარ დარბაზში იჯდა, საბანში გახვეული. სადღაც მეორე სართულზე წყალი წვეთობდა, ხე აკანკალდა, ქარიშხალი სასტიკად ყმუოდა კედლებს გარეთ; მაგიდაზე ანთებული მარტოხელა სანთელი მუქ მეწამულ ჩრდილებს აყენებდა.
- არ დავიძინებ, - ჯიუტად ჩაიჩურჩულა დეილმა. „მეცხრე ღამეს, არა? ვნახოთ რა იქნება მთელი მეცხრე ღამე აქ რომ დავჯდე...
საბანში უფრო მჭიდროდ შეიხვია, მაგრამ თათები მაინც კანკალებდა. გული გააფთრებით მიცემდა მკერდში. დღიდან დაღლილ მეგობრებს ოთახებში მშვიდად ეძინათ; დეილს არავის უთქვამს იმ კოშმარის შესახებ, რომელიც მას ახლახან აწუხებდა. მხოლოდ შენ ვერ მოიტყუებ თავს: მას შეეშინდა. იმდენად საშინელი, რომ მან გადაწყვიტა ფხიზლად დარჩენილიყო ღამის საშინელ ჭექა-ქუხილში, უბრალოდ არ ეძინა. არ დაიძინო, გესმის? არ დაიძინო...
ქარიშხლის ხმაურიდან კარიდან ჩახლეჩილი ხახუნის ხმა გაისმა. დეილმა აშკარად იგრძნო, რომ ბეწვი მის კისერზე ადგა.
"წარმოვიდგინე" - გადაწყვიტა, კრუნჩხვით მიეყუდა საბანს. - "არასდროს არ იცი იქ რა ქარი შრიალებს"
ნაკაწრი განმეორდა. შიშისგან ნაცრისფერი, დეილმა თავზე საბანი აიფარა.
„იქ არავინ არის... არავინ არის! არავინ!!! არა!!!"
ისევ, კიდევ უფრო ახლოს, ჭექა-ქუხილი დაარტყა, ძლევამოსილი ხე ფესვებამდე შეკრთა. გააფთრებულმა ქარმა კარი გამოგლიჯა საკინძებს, მყისვე ჩააქრო სანთელი; სიბნელეში დაბუჟებულმა დეილმა იგრძნო, რომ რაღაც შეეხო მის კისერს.
საშინელებისგან კივილიც კი არ შეეძლო, გული ყინულის ქერქით დაეფარა, თათები წაართვეს. მაგრამ სანამ უგონო მკლავებში ჩავარდებოდა, დეილმა გაიგონა ხმა - მკვდარი, თითქოს მარმარილოდან ამოკვეთილი, რომელიც საფლავის ქვებზე მიდის:
"Nur ain Paar Tage..." ჩასჩურჩულა უცნობმა და ყოველი სიტყვით ოთახში ჰაერს ყინავდა. დეილმა, ცახცახით, გონება დაკარგა.
რამდენიმე საათის შემდეგ შემოვიდა. გატეხილი კარი იატაკზე იწვა, ქარს უკვე ზღურბლთან ქვიშის მთელი მთა და სველი ფოთლები ჰქონდა გადაყრილი. დეილი ფეხზე იბრძოდა, ჩუმად ჩამოიშორა საბნიდან, დახია ჭრელი პერანგი და გვერდით გადააგდო. ნაცრისფერი თმის ფართო ზოლი ჩანდა, რომელიც მხრიდან გადაჭიმული იყო მკერდზე და ზურგს უკან.
უსიტყვოდ, დეილი ავიდა მეორე სართულზე, ისე თავდაჯერებულად მიდიოდა სიბნელეში, თითქოს მისმა თვალებმა - ცოცხალი, კაშკაშა, როგორც ადრე, მხოლოდ მანამდე უცნობი ნაპერწკალი - შეიძინა ახალი თვისებები.
ორი ოთახის წინ გაიარა, მესამეს კარები გაუჩერებლად გააღო და საწოლთან გაიყინა, სადაც ჩიპს ეძინა. საბანი უკან გადააგდო, თათი მკერდზე მიიდო. თითების ირგვლივ ქერა თმა მყისიერად გაუფერულდა.
კრუნჩხვით მიტრიალებულმა ჩიპმა კლანჭები ჩაყო ლეიბში და ორიოდე ამოისუნთქა. ჩუმად გაახილა თვალები. მათ იგივე ბზინვარება ჰქონდათ.
- ვირჰ ნანტნ, - ჩუმად თქვა დეილმა. გაჭირვებით თავი დაუქნია ჩიპი ჩუმად წამოდგა საწოლიდან და მეგობარს გაჰყვა საძინებელი ოთახიდან.
მთავარ დარბაზში ჩავიდნენ. მტკიცედ, უკანმოუხედავად, გავედით ყმუილის ქარიშხალში. იქ, ზღურბლთან, ფართო ბაქანზე, ერთ დროს სიყვარულით მორთული მძივებითა და ფერადი მინის ნაჭრებით, იჯდა ყვა.
წვიმა ბუმბულებს ურტყამდა და ყოველი წვეთი, ჩიტს ეხებოდა, შავდებოდა; ტოტის გასწვრივ, საშინელი ძაფების ძაფებივით, ბნელი ნაკადულები მოედო. ჩიპი და დეილი მიუახლოვდნენ ღამის სტუმარს, რომელმაც ცქრიალა თვალით გაშალა ფრთა მათ წინ.
პრიალა ატლასის სიბნელის შუაგულში ნაცრისფერი ბუმბული მარტოსულად ანათებდა.

მკვლევართა ჯგუფი, რომელიც სწავლობს უცნობ ტყეებს კონტინენტის შორეულ ნაწილში, მოულოდნელად ხვდება საიდუმლოებას, რომელსაც შეუძლია შიგნიდან გამოაჩინოს არა მხოლოდ მათ გარშემო არსებული სამყაროს შესახებ ყველა იდეა, არამედ თავად ეს სამყარო...

... რაც (ფარულად) სხვა ნაწარმოებებში ყოველთვის არ არის ღამურა :)

...როდესაც მზის სისტემის კიდეზე გამოჩნდება გიგანტური კომეტა, რომელიც ემუქრება დედამიწას შეჯახებით რამდენიმე ათწლეულში, რომელსაც, რომ არა მამაცი სამაშველო ჯგუფი, მოუწევს ღრმა კოსმოსში წასვლა პლანეტის გადასარჩენად...