ჭექა-ქუხილი ისე ახლოს დაარტყა, რომ ჭერიდან მტვერი ჩამოვარდა. მომაკვდინებელმა მეწამულმა ელვარებამ წამიერად განდევნა სიბნელე, გაჭრა კედლები ჩრდილებით, მაგრამ შემდეგ მომენტში გაბრაზებული სიბნელე დაბრუნდა. ქარმა სარკმელში რაღაც რბილად გადაისროლა; მომაბეზრებელი ჩახლეჩვით ჩამოცურდა მინაზე, მაგრამ სამუდამოდ გაქრა ქარიშხალში.
ძლევამოსილი ხის გვირგვინის ხმაური გადახლართული იყო ქარიშხლის ღრიალთან, კედლები ხრაშუნა. საუკუნოვანი უსაზღვრო ღერო შესამჩნევად ქანაობდა. სახლში სქელი წებოვანი ნისლი სუფევდა, ტაიფუნს დიდი ხანია მავთულები მოწყვეტილი ჰქონდა; ღრუბლების მიღმა მოციმციმე ელვისგან ძლივს ჩანდა ფანჯრების კონტურები.
დეილი მთავარ დარბაზში იჯდა, საბანში გახვეული. სადღაც მეორე სართულზე წყალი წვეთობდა, ხე აკანკალდა, ქარიშხალი სასტიკად ყმუოდა კედლებს გარეთ; მაგიდაზე ანთებული მარტოხელა სანთელი მუქ მეწამულ ჩრდილებს აყენებდა.
- არ დავიძინებ, - ჯიუტად ჩაიჩურჩულა დეილმა. „მეცხრე ღამეს, არა? ვნახოთ რა იქნება მთელი მეცხრე ღამე აქ რომ დავჯდე...
საბანში უფრო მჭიდროდ შეიხვია, მაგრამ თათები მაინც კანკალებდა. გული გააფთრებით მიცემდა მკერდში. დღიდან დაღლილ მეგობრებს ოთახებში მშვიდად ეძინათ; დეილს არავის უთქვამს იმ კოშმარის შესახებ, რომელიც მას ახლახან აწუხებდა. მხოლოდ შენ ვერ მოიტყუებ თავს: მას შეეშინდა. იმდენად საშინელი, რომ მან გადაწყვიტა ფხიზლად დარჩენილიყო ღამის საშინელ ჭექა-ქუხილში, უბრალოდ არ ეძინა. არ დაიძინო, გესმის? არ დაიძინო...
ქარიშხლის ხმაურიდან კარიდან ჩახლეჩილი ხახუნის ხმა გაისმა. დეილმა აშკარად იგრძნო, რომ ბეწვი მის კისერზე ადგა.
"წარმოვიდგინე" - გადაწყვიტა, კრუნჩხვით მიეყუდა საბანს. - "არასდროს არ იცი იქ რა ქარი შრიალებს"
ნაკაწრი განმეორდა. შიშისგან ნაცრისფერი, დეილმა თავზე საბანი აიფარა.
„იქ არავინ არის... არავინ არის! არავინ!!! არა!!!"
ისევ, კიდევ უფრო ახლოს, ჭექა-ქუხილი დაარტყა, ძლევამოსილი ხე ფესვებამდე შეკრთა. გააფთრებულმა ქარმა კარი გამოგლიჯა საკინძებს, მყისვე ჩააქრო სანთელი; სიბნელეში დაბუჟებულმა დეილმა იგრძნო, რომ რაღაც შეეხო მის კისერს.
საშინელებისგან კივილიც კი არ შეეძლო, გული ყინულის ქერქით დაეფარა, თათები წაართვეს. მაგრამ სანამ უგონო მკლავებში ჩავარდებოდა, დეილმა გაიგონა ხმა - მკვდარი, თითქოს მარმარილოდან ამოკვეთილი, რომელიც საფლავის ქვებზე მიდის:
"Nur ain Paar Tage..." ჩასჩურჩულა უცნობმა და ყოველი სიტყვით ოთახში ჰაერს ყინავდა. დეილმა, ცახცახით, გონება დაკარგა.
რამდენიმე საათის შემდეგ შემოვიდა. გატეხილი კარი იატაკზე იწვა, ქარს უკვე ზღურბლთან ქვიშის მთელი მთა და სველი ფოთლები ჰქონდა გადაყრილი. დეილი ფეხზე იბრძოდა, ჩუმად ჩამოიშორა საბნიდან, დახია ჭრელი პერანგი და გვერდით გადააგდო. ნაცრისფერი თმის ფართო ზოლი ჩანდა, რომელიც მხრიდან გადაჭიმული იყო მკერდზე და ზურგს უკან.
უსიტყვოდ, დეილი ავიდა მეორე სართულზე, ისე თავდაჯერებულად მიდიოდა სიბნელეში, თითქოს მისმა თვალებმა - ცოცხალი, კაშკაშა, როგორც ადრე, მხოლოდ მანამდე უცნობი ნაპერწკალი - შეიძინა ახალი თვისებები.
ორი ოთახის წინ გაიარა, მესამეს კარები გაუჩერებლად გააღო და საწოლთან გაიყინა, სადაც ჩიპს ეძინა. საბანი უკან გადააგდო, თათი მკერდზე მიიდო. თითების ირგვლივ ქერა თმა მყისიერად გაუფერულდა.
კრუნჩხვით მიტრიალებულმა ჩიპმა კლანჭები ჩაყო ლეიბში და ორიოდე ამოისუნთქა. ჩუმად გაახილა თვალები. მათ იგივე ბზინვარება ჰქონდათ.
- ვირჰ ნანტნ, - ჩუმად თქვა დეილმა. გაჭირვებით თავი დაუქნია ჩიპი ჩუმად წამოდგა საწოლიდან და მეგობარს გაჰყვა საძინებელი ოთახიდან.
მთავარ დარბაზში ჩავიდნენ. მტკიცედ, უკანმოუხედავად, გავედით ყმუილის ქარიშხალში. იქ, ზღურბლთან, ფართო ბაქანზე, ერთ დროს სიყვარულით მორთული მძივებითა და ფერადი მინის ნაჭრებით, იჯდა ყვა.
წვიმა ბუმბულებს ურტყამდა და ყოველი წვეთი, ჩიტს ეხებოდა, შავდებოდა; ტოტის გასწვრივ, საშინელი ძაფების ძაფებივით, ბნელი ნაკადულები მოედო. ჩიპი და დეილი მიუახლოვდნენ ღამის სტუმარს, რომელმაც ცქრიალა თვალით გაშალა ფრთა მათ წინ.
პრიალა ატლასის სიბნელის შუაგულში ნაცრისფერი ბუმბული მარტოსულად ანათებდა.