ხმაურმა გააღო ცა და ის გაიქცა დამაბრმავებელ ურჩხულს, რომელმაც ერთ წამში მზე დაბნელა. ის გაიქცა, ქვები ავარდა მის ფეხქვეშ, ბუჩქები მისწვდა ჩამქრალი ტოტებით და ის გვერდიდან გვერდზე მირბოდა და გაიგონა ათასი წლის ხეების კვნესა, რომლებიც მხეცის შემოტევის ქვეშ ბროლის დენდელიებივით იშლებოდნენ. . სიცხემ დაიპყრო, იყვირა და დაეცა, მაგრამ ისევ ადგა, კანკალებდა, ოცნებებში დაკარგული.
ჰაერმა შიგნიდან დაწვა, ცნობიერება დაიბნა და კლდიდან ოკეანეში გადავარდა, მაგრამ ოკეანე აღარ იყო. იგი ადგა, ტიროდა და კოჭლობდა, როცა ცა გაგიჟდა, სამყარო გააფთრებული იყო აგონიით. კიდევ ერთი დარტყმა მიწას ასხამდა, ყვიროდა. შიშმა ართმევდა მას უკანმოხედვის ძალას, მაგრამ მან იგრძნო, რომ მხეცი მისკენ მივარდა, დაინახა მისი სუნი, გაიგონა ზეთი, რომელიც მოედინება შიშველი ქვედა ყბის ქვედა ნაწილებიდან. ქვები სახეზე მივარდა, ის ნაპრალში ჩავარდა და შეკრთა, როცა მხეცი მის გვერდით მიიპყრო, სიცხით აწვა, სულიდან კივილი ამოგლიჯა.
აკანკალებული წამოდგა. ფერფლის დაბლობმა საშინელებამ მოიცვა, უკანასკნელი ძალა წაართვა და ცხელ მტვერში მუხლებზე დაეცა. მის უკან მისი დანგრეული სამოთხე დაუოკებელი ცეცხლის საშვილოსნოში კვდებოდა და მხეცი უკვე ირგვლივ იყურებოდა ახალი მტაცებლის საძიებლად და მან მტკიცედ იცოდა, რომ ეს იყო დასასრული და უაზრო იყო ბრძოლის გაგრძელება, მაგრამ მაინც იგი კანკალებდა, სიბნელეში გადაჭიმული იყო დამწვარი იმედით.
-Აქ ვარ! მხრებში ჩაეჭიდა მკერდზე. - Აქ ვარ!
იყვირა, უფრო მაგრად ჩაეხუტნენ.
-ნუ გეშინია! ნუ გეშინია, ძვირფასო!
ცრემლები. როგორ შემორჩა ცივი ცრემლები ამ ცეცხლოვან სამყაროში?.. ატირდა და საყვარელის ხელები ეფერებოდა, მისი ჩრდილი დაფარული იყო დამწვარი ციდან, მისმა ხმამ დაამარცხა მზარდი ღრიალი.
-ნუ გეშინია, ნუ გეშინია, ნუ გეშინია... აქ ვარ...
თვალების გახელა არ უნდოდა.
-შენ ეს მოახერხე, - ჩაიჩურჩულა მისმა ტუჩებმა. მან თავი მის აკანკალებულ მკერდზე დააჭირა. -ახლა არ არის საშინელი. ჩვენ ერთად წავალთ. Მე არ მეშინია.
-არა! - მხრებში აიტაცა, გიჟური მოფერებით შეხედა სახეში. ჩვენ არ წავალთ, სიყვარულო! Გესმის? არ დავტოვოთ!
იმედით დაიხრჩო.
- კინაღამ... თითქმის დავიჯერე... რომ დროზე არ მოგიწევთ... - ცეცხლოვანი მხეცი მიუახლოვდა, მისი სუნთქვის სიცხემ ცრემლები აორთქლდა.
- არ წავალთ, - გულმოდგინედ ჩასჩურჩულა მისმა მშობლიურმა ხმამ. -ნუ ტირი, საყვარელო, ნუ ტირი... დაგვამახსოვრდება, რაც ნიშნავს, რომ ვიცოცხლებთ. ჩვენ მაინც დავინახავთ ვარსკვლავების შუქს, ძვირფასო, ჩვენ დავფრინავთ ტბებზე და დავლევთ ცისკრის ნექტარს, მე დავამშვენებ შენს წამწამებს ცისარტყელას ნაპერწკალით და სიცილი გამოვა მთვარის სიმღერაში ...
მან გაიღიმა და განაგრძო ღიმილი, მაშინაც კი, როდესაც ცეცხლოვანმა ურჩხულმა, მრისხანე, მშიერი კივილით, დახია მათი სხეულები, ყოვლისშემძლე გაბრაზებაში, უძლური იყო პატარა ღიმილის წინააღმდეგ.
და მხეცი, რომ მიხვდა ამას, ყვიროდა სასიკვდილო ტანჯვით, მაგრამ არავინ იყო მისი მოსმენა. არავინ ჩაეხუტოს და ჩურჩულებს - "აქ ვარ"